Στη νέα ποιητική σύνθεση της Σοφίας Διονυσοπούλου αναπαριστάται μια ρηξικέλευθη θεώρηση του Νάρκισσου, ενός τραγικού, χαρισματικού πλάσματος που έχει πάλιν και πολλάκις τσαλακωθεί από το εικονοπλαστικό βλέμμα της κοινωνίας και της ιστορίας της τέχνης. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στον ανεκπλήρωτο και απόλυτο έρωτά του για την Ηχώ και τη διαστρέβλωση της εικόνας του από τους πολλαπλούς επίδοξους εραστές του, μαραζώνει από το φθόνο και τη λεηλασία της μορφής του αλλά κατορθώνει αναπάντεχα να υψώσει στο τέλος μια σθεναρή, αντιεξουσιαστική, λυρική κραυγή.
Με την υπόκωφη δραματική ένταση, την ελλειπτικότητα και τη γλωσσική ακύμαντη διαύγεια που έχει αποκρυσταλλώσει στην εξέλιξη του ύφους της, η συγγραφέας παραδίνει ένα πυκνό, ανυπόταχτο άσμα ─ συνθέτοντας, για τα ευήκοα ώτα, μια ποίηση της μουσικής ή μια μουσική της ποίησης─, ένα άσμα εμπνεόμενο από το μύθο, ιδωμένο όμως από την αθέατη όψη του καθρέφτη.

«Εκπέμπω SOS / Βαπόρι είμαι στεριανό / Μου πήρανε τη θάλασσα οι αλήτες / Εκπέμπω SOS / Βάλτος η ομορφιά μου / Σκιά το ανάστημά μου / Πώς ξεγλιστρά κανείς απ’ τη ματαιοδοξία / Των υπερφίαλων κυνηγών; / Ποια Σκύλα και ποια Χάρυβδη / Ποιες Συμπληγάδες / Όταν σε εκθέτουν στη βιτρίνα σαν πουτάνα;
Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ
Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΜΕ ΣΑΜΟΥΑ ΔΙΣΑΚΙ
Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΜΕ ΠΑΝΩΦΟΡΙ ΒΙΟΛΕΤΙ Σ’ ΕΝΑ ΔΑΣΑΚΙ
Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

ΦΛΑΣ ΑΠΟ ΔΩ ΦΛΑΣ ΑΠΟ ΚΕΙ
Τι μ’ ενδιαφέρει εμένα αυτή η παρακμή; / Το πέλαγο δώστε μου πίσω / Να φύγω στ’ ανοιχτά να ηρεμήσω.»